Sa Aking Mga Kababayan, Tayo'y Magpatawad!
Aking natatandaan ang isang bahagi ng Gettysburg Address.
"Walumpu at pitong taon na ang nakakaraan nang ang ating mga magulang ay nangagdala sa kontinenteng ito, ng isang bagong bansa, ipinaglihi sa Kalayaan, at dedikado sa panukala na ang lahat ng mga tao ay nilikha na magkakapantay."
Isang bahagi ng isang mala-tulang literatura ni Shakespeare, at aking sinisipi -
“Uminom ka sa akin lamang ng iyong mga mata,
At ako ay mangangako ng akin:
O mag-iwan ng halik kundi sa tasa,
At ako’y hindi maghahanap ng alak.”
At isang bahagi ng isang tanyag na tula sa Kastila ng ating pambansang bayani, Dr. Jose Rizal -
"Ang bawat nota na binubulong ng hangin,
ang bawat sinag ng liwanag sa ilalim ng araw,
bawat bulaklak ng luntiang kapatagan
Ito ay isang awit para sa kaluwalhatian ng Dios. "
"Ito ay isang mundo maringal na lira
na nagpapahina sa walang hanggang awit,
kung siya ay nagbuntung-hininga,
kung siya umaawit o humihiyaw, palagi,
palaging sa kaluwalhatian ng Diyos."
At isang makatang pamamaalam na inialay sa isang minamahal na bansa, isang pamilya at isang ipinalagay na asawa -
"Paalam, mahal na tinubuang-bayan, iniibig na dako ng araw,
Perlas ng dagat ng Silangan, ang Eden nating nawala!
Masaya kong ibibigay sa iyo ang aking malungkot at lantang buhay,
Ito ay dating mas maaliwalas, mas presko, mas bulaklakin,
Para sa iyo ito rin ay aking ibibigay, aking ibibigay para sa ikabubuti mo...
Paalam, mga magulang at mga kapatid, mga piraso ng aking kaluluwa,
Mga kaibigang mula pagkabata sa tahanang nawala,
Magpasalamat dahil magpapahinga ako sa araw na nakakapagod;
Paalam, matamis na banyaga, aking kaibigan, aking kagalakan,
Paalam, mga minamahal kong kapuwa tao, ang mamatay ay ang magpahinga.
Ako ay isang saksi - isang buhay na saksi - sa kung ano ang nangyayari ngayon sa aking minamahal na bansa. Kaguluhan sa pulitika, ang kawalang-kasiyahan sa halos lahat ng mga rehimen ng pamahalaan, mga pasya ng pinakamataas na hukuman na kinukuwestiyon ng walang iba kundi ang mga miyembro ng lehislatibong sangay ng pamahalaan, isang tila walang katapusang alitan sa pagitan ng mga tagasuporta ni dating Pangulong Ferdinand Marcos at ang Yellow Army ng Edsa Revolution, at iba pa..
Aking natatandaan ang isang sanaysay bilang isang binata sa isang tunggalian sa pananalumpati kung saan ako ay nagwagi ng pinakamataas na premyo na ganito ang sinasabi. Yaon ay maraming dekada na ang nakalilipas at gayunman ay ganoon na lamang kalaki ang kaugnayan ngayon. Ito ay maaari lamang mangahulugan na hindi nagkaroon ng mga pagbabago sa puso ng tao, sa puso ng Pilipino.
Sa nakalipas na dalawampung taon,
Pagkatapos na aking maibubo ang huling patak ng aking dugo
Sa madugong lupain ng digmaan sa Bataan at Corregidor
Ako ay humarap sa aking Manlilikha,
Taglay ang nag-uumapaw na karangalan sa aking puso.
“Dios,” ang sabi ko,
“Aking nagawa ang aking bahagi,”
“Ako ay nakapagsakripisyo ng aking buhay upang aking bayan
Ay maaaring mamuhay sa tumatagal na kapayapaan.”
Ngayon ako ay tumayo minsan pa sa presensya ng Dios,
“Bumalik ka,” wika Niya,
“Tingnan mo ang iyong mamamayan sa iyong bansa ngayon,”
“Masdan mo kung papaano nila ginawang isang kakutyaan ang iyong pinagkamatayan,”
“Masdan mo kung papaano nila winasak ang pinaka esensya ng demokrasya.”
Kung kaya, mga Ginang at Ginoo,
Ako ay nagbalik,
Hindi gaya ng isang buhay na masa, kundi gaya ng isang Multo,
At ito ang aking Kasaysayan.
Ang aking Ama, aking Ina at ako
Ay namumuhay ng mapayapa sa isang maliit na bukid sa bundok,
Bigla na lamang, isang grupo ng mga sundalong Hapones ay dumaluhong sa amin,
Ang aking Ama at ako, ay iginapos na parang baboy,
At sa harap ng aming nasindak na mga mata,
Ang aking ina ay inabuso, at ginahasa...
Pagkatapos ng kanilang mapawi ang kanilang sadistang pagkauhaw,
Kanilang pinatay siya sa malamig na buong laya
At iniwan ang kanyang niluray, duguan at walang buhay na katawan sa alabok.
Ang sumunod na aking namalayan,
Ako ay binuhat ng isang grupo ng mababait na Sundalong Pilipino,
Kanilang ibinalik ako sa kanilang kampo na mag-isa, Oo mag-isa,
Sapagka’t ang aking ama ay namatay na.
Ang kasunod na bagay na aking ginawa
nang naramdaman ko na ako’y may sapat nang lakas na,
Ay ang humingi ng isang baril,
At nagsimulang lumalaban sa kaaway,
Hindi lamang upang ipaghiganti ang kamatayan ng aking Ama at Ina,
Kundi upang mamatay din naman, kung kailangan para,
Sa isang malaya, at isang demokratikong paraan ng pamumuhay.
Opo, mga Ginang at Ginoo,
Doon sa Bataan ako ay nakipaglaban,
At doon sa Bataan, Ako ay namatay.
Yaon ay 20 mahabang mga taon nang lumipas,
Ngayon, habang ako’y nagmamasid sa aking paligid
Ako ay nakakakita ng mga taong naglalaban at nagpapatayan,
Aking nakikita sila na ginagahasa ang sariling nating mga kababaihan,
Pinapatay ang ating sariling mga anak,
At winawasak ang ating sariling mga tahanan,
Anong posibleng kapangyarihan,
Ang maaaring nakapag-alis sa kanila nitong kagandahang asal,
Na ngayon ay kanilang nilalapastangan
Ang kasagraduhan ng ating sariling kababaihan
Ano ang posibleng kapangyarihan,
Ang maaaring bumaluktot sa puso at mga isip ng ating mamamayan,
Na kanila ngayong nilalabanan at pinapatay ang isa’t isa.
Sa lubos na pagkadesperado,
Sinubok kong alisin ang lahat ng ito sa aking kaisipan,
Subali’t ang mga ito ay bumabalik sa akin sa kanyang buong kirot
at brutal na katingkaran,
Aking inilapit sila na madali sa aking Manlilikha at namanhik,
“Dios, patawarin Mo sila, sapagka’t hindi nila nalalaman, ang kanilang ginagawa.”
Payagan ninyong ako ay kumuha ng ilang sipi ng sanaysay na ito at iugnay ang mga ito sa kung ano ang nangyayari ngayon. Ako ay maaaring tumunog na paulit-ulit sa aking mga mambabasa, subali’t gaya ng ito’y ganito, ako ay nagtatanong sa aking sarili ng mga ilang mga katanungan.
Hindi ba natin mapahalagahan kung ano ang mabuti? Hindi ba tayo makapagpapatawad? Hindi ba tayo maaaring tumigil sa akala ng laging naninisi sa iba dahil sa mga pagkabigo at kasalanan ng ating lipunan?
Ang ating mga bayani ay nakipaglaban sa Bataan laban sa ating mga kaaway at mga mananakop. Ang higit sa lahat na nakababahala sa akin ay, sa mga panahong ito, ang mga Pilipino ay sila mismong mga kaaway ng kanilang sariling kababayan. Hindi ba natin maaaring mahalin ang isa’t isa?
At samantalang ang ilan ay may posibilidad na sumama sa kampo ng mga kaaway ng ating minamahal na bayan, liwanagan nawa ng Dios ang ilawan ng pagka-makabayan sa loob natin at ang pag-ibig na Kanyang ibinahagi sa atin bilang isang bansa.
Pagpalain nawa ng Dios ang Pilipinas.
[Disclaimer notice on translation: Ang blog na ito ay maingat na isinalin sa wikang Tagalog ng aming translators sa abot ng kanilang kakayahan. Gayunman, hindi nito ginagarantiya ang ganap na kawastuan ng pagsasalin ng mga impormasyon dulot ng magkakaibang mga dahilan. Kung magkaroon man ng pagkakaiba sa orihinal bersyon, ang orihinal na bersyon na nasa Ingles ang laging mangingibabaw.]
0 (mga) komento: